zondag 22 maart 2015

Jeugdboekenweek

Jeugdboekenweek, daar kon toch geen blogje over ontbreken hé.

Met als thema humor en het filmpje van Maaike Cafmeyer gingen we aan de slag. Ik was al naar de studievoormiddag geweest in de bib van Mechelen in november. Vervolgens gingen er een aantal brainstormvergaderingen door met ons jeugdteam (8 mensen). En uiteindelijk werkte ik de opdrachten voor de kinderen van het vijfde leerjaar verder uit.

Kobe, de lachmicrobe is neergestreken in de bibliotheken. De kinderen worden besmet met Kobetjes en dus met het lachvirus (thema is humor).

Deze week maandag was het zover. 40 klassen gingen op bezoek komen in onze niet-meer-zo-nieuwe bib. Verspreid over 2 weken. Vijfde leerjaren voor collega's C, K en ik. Tweede leerjaren voor collega's A, I en D.

En het werd dikke fun! De vijfde leerjaren mochten, verdeeld in groepjes, opdrachten doen op de 4 'nivo's' van onze bib. Elke keer dat ze de 'dingdong' hoorden wisselden ze van nivo en deden ze weer nieuwe opdrachten. Als ze de opdrachten goed uitvoerden, kregen ze een sticker met een afbeelding van Kobe (lachmicrobe). Zo geraakten ze stilletjes aan besmet met het lachvirus.
Later trokken we een grappige klasfoto (met hun keuze van het grappigste boek) zodat ook zij konden meedoen aan de wedstrijd met Maaike.
Daarna koos elk kind nog een boek voor de leesopdracht 'Het mooiste boek van de klas'. Hiervoor lezen de kinderen zoveel mogelijk boeken van de bib. Ze kiezen hieruit het mooiste boek. Daarover knutselen ze op een oude dvd-doos. Zo verzamelen we van alle klassen in juni versierde dvd-dozen om in een boekenkast te zetten in onze bib.

Aan het tweede leerjaar wordt een verhaal voorgelezen en zij knutselen daarna. Ook mogen zij een paar opdrachten uitvoeren.

Kobe, de lachmicrobe

zondag 8 maart 2015

Gelezen in februari

Jij (Caroline Kepnes) ***

Een thriller. Niet mijn ding dus maar ik lees er toch minstens 1 per jaar voor mijn werk. Zodat ik ook wat betreft thrillers iets vanuit eigen ervaring kan aanraden. Toch beviel deze mij een beetje. Originele opzet.


Recensie (Bron: De VLACC, zoeken.bibliotheek.be)

Een in de media (romans, films en tv-programma’s) levende werknemer in een boekhandel in New York wordt in enkele minuten verliefd op een klant. Alsof dit doodnormaal is en niets crimineels heeft, begint hij haar te stalken en hackt haar mobiele telefoon, al of niet verzonden sms’jes en e-mails, facebook- en twitteruitingen, digitale foto’s. Hij dringt fysiek in haar appartement en computer binnen, manipuleert haar leven en dat van haar contacten. Hij brengt haar leven digitaal in kaart en weet het inderdaad naar zijn hand te zetten. De maandenlang afgewezen minnaar lijkt via oneindig lange omwegen, via vele soorten media te slagen in zijn ultieme doel, haar als minnares en tezijnertijd als zijn vrouw te bezitten. Hij heeft heel geduldig een fantasiewereld opgebouwd - waarin echter geen plaats is voor een vrouw die (ondanks zijn manipulaties en totale onbegrip van echte liefde en erotiek en voor levensvoorwaarden als privacy) in staat is deze enge freak te ontmaskeren. Totdat zij zijn geheim ontdekt. Wijdlopige, niet altijd geloofwaardige thriller, maar redelijk geslaagde waarschuwing tegen het door telecommunicatie mogelijk geworden voyeurisme. Spannend, met dipjes.


Dit zijn de namen (Tommy Wieringa) ***

Goed geschreven. Maar het verhaal komt traag op gang. Mooie zinnen echter. Geen echte aanrader. Binnenkort bespreken we het in onze leesclub van het werk. 

Recensie (Bron: De VLACC, zoeken.bibliotheek.be)

Tommy Wieringa (1967) kiest niet de gemakkelijkste weg. Hij borduurt niet voort op het succes van 'Joe Speedboot', maar zoekt een eigen weg, vol verdieping en vernieuwing. In een fictief Russisch stadje aan de rand van de steppe tobt een politiecommissaris met zijn identiteit. Een groep vluchtelingen komt na een barre tocht meer dood dan levend in het stadje aan. De lotgevallen van al deze stervelingen komen in een krimi-achtige setting bijeen. Het verhaal wordt fragmentarisch verteld en bouwt zich langzaam op, met toenemende spanning. Wieringa beheerst dat perfect. De parallellen met het Oude en Nieuwe Testament, de thema's van verlossing, offer, beloofde land, uitverkorenheid en de vele symbolische verwijzingen naar jodendom en andere religies moeten het verhaal een filosofische dimensie geven, die niet oninteressant, maar soms wat gewild is. Wieringa rijgt pareltjes van formuleringen aaneen met clichématiger taalgebruik en af en toe onhandigheden. Dit neemt niet weg dat dit boek leest als een detective en verre uitsteekt boven de middelmaat van de jongste literaire oogst.